Κορυφαία μορφή του Πολιχνίτου στο αντιστασιακό και επαναστατικό κίνημα, με πανελλήνια ακτινοβολία. Ύστερα από πολύχρονη έρευνα της εφημερίδας «ΝΕΟ ΕΜΠΡΟΣ», έγινε κατορθωτό να ετοιμαστεί ένα ταπεινό αφιέρωμα στον Γιώργο Σαμαρίδη, το σπουδαιότερο στρατιωτικό στέλεχος που ανέδειξε η Λέσβος στο αντιστασιακό και επαναστατικό κίνημα, μια λαμπρή αγωνιστική μορφή, με πανελλήνια ακτινοβολία. Ήταν μόνιμος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, αντιφασίστας, εμπειροπόλεμος Αλβανομάχος, με άριστες επιδόσεις και τιμητικές διακρίσεις.
 

Ανώτατο στέλεχος του ΕΛΑΣ, αφοσιωμένος στο λαϊκό κίνημα και στην εργατική τάξη. Αποφασισμένος να πολεμήσει από τις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) τον ιμπεριαλισμό και την αντίδραση και να θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του, για μια Ελλάδα καινούργια με το λαό αφέντη στον τόπο του.
 

Γεννήθηκε το 1910 ή 1911 στον Πολιχνίτο. Ήταν γιος του Δημήτρη και της Βασιλικής Σαμαρίδη και είχε άλλα τέσσερα αδέλφια, τη Γιασεμή, τον Στρατή, τον Χαρίλαο και τον Παναγιώτη. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του το 1928 εισήλθε στην Σχολή Ευελπίδων απ' την οποία αποφοίτησε το 1932. Λόγω των εξαιρετικών επιδόσεών του στη Σχολή, μετά την αποφοίτησή του, εξελέγη Καθηγητής στη Σχολή. Συμμετείχε στο Κίνημα των Βενιζελικών του 1935. Το 1940 με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου, στάλθηκε και πολέμησε με το βαθμό του υπολοχαγού στο Αλβανικό μέτωπο. Έγινε λοχαγός διοικητής πυροβολαρχίας. Μετά την κατάρρευση του μετώπου, εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση και πήρε μέρος σε πλείστες όσες αποστολές στο ελληνικό έδαφος αλλά και στην Μέση Ανατολή.
 

Μετά την Κατοχή και τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κατατάσσεται στον ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο «Καπετάν Λογοθέτης». Με το βαθμό του λοχαγού πεζικού, υπηρέτησε ως επιτελάρχης της Ι' Μεραρχίας του ΕΛΑΣ Θεσσαλίας, στη συνέχεια έγινε Επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας Αττικοβοιωτίας Ευβοίας του ΕΛΑΣ. Μετά τη Βάρκιζα, οι δημοκράτες αξιωματικοί του ελληνικού στρατού που πολέμησαν στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για το διώξιμο του κατακτητή, μπήκαν στη μαύρη λίστα, στον λεγόμενο Β' Πίνακα, και τους απαγορεύτηκε ουσιαστικά η ανάληψη υπηρεσίας στις τάξεις του νέου εθνικού στρατού. Μάλιστα για να τους αποκόψουν από το λαϊκό κίνημα, τους έστειλαν -ουσιαστικά εξόριστους- σε απρόσιτα μέρη. Έτσι και ο Γιώργος Σαμαρίδης πιάστηκε μαζί με άλλους αξιωματικούς του ΕΛΑΣ και εξορίστηκε στη Φολέγανδρο.
 

Από εκεί μεταφέρθηκαν στη Νάξο. Στις 15 Απριλίου του 1947, μέρες του Πάσχα, μια ομάδα δώδεκα αξιωματικών δραπέτευσαν από τη Νάξο, με σκοπό να προσχωρήσουν στα τμήματα του ΔΣΕ. Ανάμεσά τους και ο Γιώργος Σαμαρίδης. Το Δεκέμβριο του 1947, ο Γιώργος Σαμαρίδης ονομάστηκε Συνταγματάρχης Πεζικού. Υπηρέτησε στο Επιτελείο του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ και μετά ως Επιτελάρχης της Μεραρχίας Δυτικής Μακεδονίας, εκπαιδευτής της Σχολής Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου και μετά Διευθυντής Σπουδών. Ο Γιώργος Σαμαρίδης ήταν πρωτεργάτης στο σχεδιασμό και την εκτέλεση του ελιγμού από το Βίτσι στο Σμόλικα, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, για την ανακατάληψη του Γράμμου. Σκοτώθηκε στις μάχες αυτές που διεξήχθησαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα στις 15 Μαΐου 1949, στο Ταμπούρι του Γράμμου.

Μπορεί να ήταν άτυχος που έχασε τη ζωή του λίγους μόλις μήνες μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, αλλά κέρδισε μια παντοτινή θέση στο Πάνθεον των Λαϊκών Ηρώων. Αμέσως μετά το θάνατό του, η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση τίμησε τη θυσία του, προάγοντάς τον «Υποστράτηγο Πεζικού». Ο Πολιχνίτος και η Λέσβος είναι περήφανοι που γέννησαν τέτοιο παλικάρι.