Υπάρχουν κάποιες παλιές φυσιογνωμίες του Πολιχνίτου, που έφυγαν πια από τη ζωή, αλλά άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους κι ας ήταν αυτό που λέμε «αγαθοί», «αλαφροΐσκιωτοι». Είχαν μια ελαφράδα απόλυτα αποδεκτή και συμβατή, που την ενσωμάτωνε με τους υπόλοιπους εμάς, υποτιθέμενα λογικούς, με τρόπο απίστευτα φυσικό. Νομίζω ότι η Ιστορία του χωριού μας δεν θα ήταν η ίδια χωρίς αυτές τις ιδιαίτερες φιγούρες που υπήρξαν γραφικοί και αναπόσπαστα κομμάτια της.

Μια τέτοια φυσιογνωμία υπήρξε ο «Αρχηγός». Καθόλου τυχαίο το προσωνύμιο. Αρχηγός παντού. Στις παρελάσεις, στους αθλητικούς αγώνες, στις εθνικές επετείους, στις γυμναστικές επιδείξεις. Το σοβαροφανές ύφος του σε έπειθε ότι κατέχει σε βάθος το αντικείμενο με το οποίο κάθε φορά καταπιανόταν.

Ακόμα δεν κατάφερα να εξηγήσω γιατί με όλους αυτούς τους «σαλούς ανθρώπους» είχα μια ιδιαίτερη ζεστή επικοινωνία. Πολύ περισσότερο με τον «αρχηγό», μιας και ήμουν αθλήτρια και ο αθλητισμός ήταν το φόρτε του. Ήταν ο  αδιαφιλονίκητος προπονητής μου. Με συμβούλευε πριν τον αγώνα με επαγγελματική μαεστρία, με επιδοκίμαζε στις νίκες μου, με παρηγορούσε τρυφερά στις ήττες μου, επισημαίνοντας τα λάθη μου. Συχνά μας ακολουθούσε, εννοείται τιμής ένεκεν, στις αθλητικές αποστολές και εκτός Πολιχνίτου και τότε είχε την ευκαιρία να μας δώσει απλόχερα όλη την ομορφιά της απλοϊκότητάς του.

Μαζί μας και το ξημέρωμα των εθνικών μας επετείων, πρώτος τη τάξει τρομπετίστας, έδινε το σύνθημα, οποία τιμή, να παίξει η μικρή μας μπάντα εμβατήρια δοξαστικά, αντάξια της ημέρας.

Έφυγα νωρίς από το χωριό μας για σπουδές. Επέστρεφα περιστασιακά και σύντομα έχασα τα ίχνη του «αρχηγού». Κάποια στιγμή έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Τώρα που λόγω ηλικίας, άρχισα με τη σκέψη να γυρνώ συχνά πίσω για να ανταμώσω τη χαρά της νιότης μου, σκέφτηκα να κάνω μνημόσυνο σ’ αυτούς τους ανθρώπους (υπάρχουν κι άλλοι). Είμαι σίγουρη πως χωρίς αυτούς ο Πολιχνίτος δεν θα ήταν ο ίδιος, γιατί αυτή η διαφορετικότητα δίνει χρώμα στην σοβαροφάνεια και ποικιλία στην μονοτονία.